Procedury zasady i regulaminy.

PROCEDURA PRZYPROWADZANIA I ODBIERANIA DZIECI 
W PRZEDSZKOLU PUBLICZNYM NR 8 W BRZEGU
Podstawa prawna : Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21.05.2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół ( Dz. U. Nr 61, poz. 624, z 2002 r. Nr 10, poz. 96, z 2003r. Nr 146, poz. 1416, z 2004 r. Nr 66, poz.606 
oraz z 2005 r. Nr 10, poz.75). Dz.U.126, poz.1384 z 6 września 2001 roku o chorobach zakaźnych i zakażeniach. 
Statut Przedszkola Publicznego Nr 8 w Brzegu.

REGULAMIN BEZPIECZNEGO POBYTU 
DZIECKA W PRZEDSZKOLU
Na podstawie wspólnych ustaleń nauczycieli i rodziców przedszkolaków  
1. Zgromadzenie oświadczeń podpisanych przez Rodziców z wyszczególnieniem osób uprawnionych do odbioru dziecka z placówki.
2. Jeżeli dziecko odbiera inna osoba nie wymieniona w oświadczeniu, wówczas rodzic zobowiązany jest : powiadomić nauczyciela podczas przyprowadzenia dziecka lub przekazywać telefoniczną informację, a osoba odbierająca dziecko musi posiadać pisemną zgodę rodzica.
3. Rodzice i opiekunowie proszeni są o zamykanie drzwi wejściowych do placówki.
4. Każdy rodzic zobowiązany jest do wejścia razem z dzieckiem do szatni, a potem odprowadzenia dziecka do sali.
5. Rodzice do momentu powierzenia dziecka nauczycielce i po odebraniu dziecka z grupy, ponoszą za nie całkowitą odpowiedzialność.
6. Dla dobra dziecka, do Przedszkola nie należy przyprowadzać dzieci przeziębionych, z przewlekłym katarem,  stanami zapalnymi , itp.
7. Nauczycielowi nie wolno podawać dzieciom żadnych leków typu: antybiotyk, sterydowych, itp.
8. Rodzice powinni informować nauczycieli o chorobach i alergiach dzieci, koniecznie podać listę alergenów- zwłaszcza pokarmowych.
Nauczyciele i Rodzice zobowiązani są przestrzegać powyższych ustaleń.

Porady dla Rodziców
KONSEKWENCJA W WYCHOWANIU 
Wszystkie dzieci, bez względu na to, ile mają lat, muszą być traktowane z szacunkiem i godnością. Powinny mieć wpajane zasady postępowania pozwalające na rozwój samooceny, samokontroli i budowanie prawidłowych relacji pomiędzy dziećmi i dorosłymi. Przestrzeganie przez dzieci zasady posłuszeństwa oraz zachowanie przez rodziców równowagi pomiędzy miłością rodzicielską 
a dyscypliną daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Zachwianie tej równowagi oznacza kłopoty wychowawcze najpierw dla rodziców, 
a potem dla nauczycieli. 
W relacjach dorosłego z dzieckiem muszą być wyznaczane granice i stawiane wymagania. Dzięki ich egzekwowaniu dzieci uczą się odpowiedzialności za to, co robią i jak się zachowują, a także relacji i zasad współżycia z innymi. Dyscyplina nie jest skierowana przeciwko dzieciom, ale przeciwko ich niewłaściwemu zachowaniu. Jeżeli małe dziecko źle się zachowuje, to dorosły powinien starać się zrozumieć, dlaczego tak postąpiło. Należy też pamiętać, że im młodsze dziecko, tym częściej trzeba mu wszystko tłumaczyć, nawet po kilka razy. Gdy dziecko uszczypało kolegę, to nie trzeba mówić: nie wolno, tak się nie robi, źle się zachowałeś, tylko należy wytłumaczyć, że kolegę to bardzo bolało. Dobrze jest też przypomnieć dziecku sytuację, w której z tego samego powodu ono cierpiało i płakało. 
Nie wolno być pobłażliwym ani obojętnym wobec złego zachowania, bo to daje dziecku przewagę nad dorosłym i pewne jest, że przy najbliższej okazji ponownie źle się zachowa. 
Posłuszeństwo dziecka nie oznacza uległości wobec dorosłego, ale gdy tak już się stanie, to utraci ono poczucie własnej wartości. Zacznie buntować się przeciwko rodzicom, głośno protestować: nie będę – bo nie…, nie chcę – bo nie… W takiej sytuacji należy porozmawiać z dzieckiem, aby uświadomiło sobie znaczenie słów, które wypowiedziało. Na przykład: mama prosi dziecko o sprzątnięcie zabawek, a ono z całą stanowczością odpowiada: nie… Na pytanie: dlaczego nie chcesz? najczęściej wzrusza ramionami lub mówi: 
bo nie… W takiej lub podobnej sytuacji proponuję odczekać do chwili, gdy dziecko na przykład będzie chciało obejrzeć w telewizji swoją ulubioną bajkę. Wówczas stanowczym głosem należy powiedzieć dziecku: nie, bo nie… i konsekwentnie odmawiać przez cały dzień, nawet wtedy gdy zacznie płakać. Zapewniam, że przy najbliższej okazji, gdy dorosły poprosi o posprzątanie zabawek, dziecko zrobi to chętnie, mając w pamięci stanowcze zachowanie matki. Zrozumie również, że buntowanie się nie ma sensu. Grożenie w stylu: 
nie posprzątasz zabawek, to za karę jutro nie obejrzysz telewizji nie ma sensu. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że z powodu pośpiechu, natłoku obowiązków dorosły zapomni o wyznaczonej karze. Złe zachowanie zawsze musi się wiązać z konsekwencjami, nawet gdy dziecko będzie musiało trochę pocierpieć i o tym należy pamiętać.
Lista zasad, o których należy pamiętać w postępowaniu z dzieckiem:
1. Wiek dziecka nie może być usprawiedliwieniem jego złego zachowania. Małe dzieci uczą się właściwego zachowania poprzez doświadczenie, a nie tylko poprzez to, co słyszą. Dlatego bez względu na wiek testują ustalone przez dorosłych granice, próbując w ten sposób dowiedzieć się, jakimi prawami rządzi się otaczająca je rzeczywistość. 
2. Wszystkie dzieci próbują wymuszać na dorosłych różne rzeczy płaczem i krzykiem. Zwracając im uwagę na niewłaściwe zachowanie, zawsze należy mówić spokojnym, opanowanym głosem. Nie trzeba krzyczeć, bo dziecko w naturalny sposób będzie starało się dorosłego przekrzyczeć. Tylko spokojne mówienie pozwoli mu skupić się na tym, co dorosły mówi. 
3. Zwracając uwagę dziecku, należy się posługiwać prostym słownictwem i mówić krótkimi zdaniami. Dopiero wtedy to, o czym mówi dorosły, będzie dla dziecka zrozumiałe. 
4. Jak najwcześniej, bo już ok. drugiego roku życia dorosły może ustalić dziecku granice, których nie wolno przekraczać. Nie należy pytać dziecka: czy to zrobisz?, lecz stanowczym głosem powiedzieć: masz to zrobić. 
5. Gdy dorosły popełni błąd, powinien się do niego przyznać i uznać rację dziecka. Wówczas nabierze ono przekonania, że dorosły jest sprawiedliwy. 
6. Dorosły musi być konsekwentny w postępowaniu z dzieckiem wtedy, gdy: – nakłada na dziecko karę (nie należy jej zapowiadać ani odraczać, lecz wykonać); – składa obietnicę (zawsze należy dotrzymywać słowa). Konsekwentne postępowanie dorosłego daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i przyczynia się do budowania jego autorytetu. 
7. Dyscyplinę stosuje się głównie po to, aby nauczyć dziecko poprawnego zachowania, a nie po to, aby je ukarać. Jeżeli kara jest konieczna, to najlepiej, gdyby spośród zaproponowanych przez dorosłego kar dziecko wybrało ją sobie samo. 
Źródło: Bliżej Przedszkola nr 4/ kwiecień 2013/Ewa Zielińska
Moje pierwsze dni we wrześniu - obserwacje i refleksje dotyczące przedszkolaków
Pierwsze dni wrześniowe są bardzo męczące dla pań z najmłodszych grup ale i nie tylko z tych najmłodszych. Dzieci, które po raz pierwszy przekroczyły próg przedszkola (a zawsze wcześniej były cały czas przy mamie ) są bardzo płaczliwe, nerwowe, przewrażliwione. Ale i niektóre mamy wcale nie zachowują się lepiej, płaczą pod drzwiami tak samo jak ich dzieci. Rozumiemy to wszyscy ale każdy musi przez to przejść.
Możemy jednak udzielić wszystkim rodzicom kilku dobrych rad:
1. Po odebraniu dziecka z przedszkola rodzice nie powinni omawiać jego zachowania przy nim samym. Stwierdzenia typu "nie chciał jeść", "płakał cały dzień", odbija się negatywnie na dziecku.
2. Rodzice powinni zadbać o to, by ranne pożegnanie odbywało się bez pośpiechu. Nie należy jednak (pomimo różnych opinii) przedłużać samego momentu rozstania. Nasz pobyt w sali też nie zmienia sytuacji. Dziecko na chwilę uspokaja się, a gdy nie widzi mamy (bo już wyszła), zaczyna ponownie płakać. Robią to i inne dzieci, które dotychczas były spokojne. Lepszym rozwiązaniem jest pozostawienie dziecka pod opieką nauczycielki. Na pewno zainteresuje ona malca czymś ciekawym, zachęci do wspólnej zabawy. Często płaczące dziecko po kilku minutach oswaja się z otoczeniem i zaczyna "rozrabiać" z czego rodzice nie zdają sobie nawet sprawy 
i niepotrzebnie w domu lub w pracy się zamartwiają. 
3. W swoim postępowaniu bądźcie rodzice konsekwentni. Jeżeli decydujemy, że dziecko będziemy odbierać o godz. 13.00, to przestrzegajmy tego ustalenia. 
4. Nie wprowadzajmy zmian, zabierając je z przedszkola po obiedzie o 12.30, bo np. może to zrobić babcia, która akurat jest na urlopie. Dzieci bardzo przeżywają takie zmiany i w sytuacji, gdy muszą ponownie zostać do 13.00, płaczą, nie chcą jeść czy też bawić się. Ciągle wyglądają przez okno i pytają: "kiedy przyjdzie babcia"? 
5. W sprawach jedzenia nie decydujmy za dziecko - "proszę nie dawać mojemu dziecku zupy , jajek (itd.), bo nie lubi". Jeżeli nie ma żadnych przeciwwskazań lekarskich dotyczących danej potrawy, spróbujmy zachęcić do jej zjadania. Rada dla rodziców, by zachęcali dzieci do wspólnego przygotowywania np. kolacji. Bardzo smakują dzieciom kanapki samodzielnie przez nie udekorowane ogórkiem, szczypiorkiem, rzodkiewką. Często też dzieci zapominają, że nie lubią czegoś i w towarzystwie rówieśników zjadają wszystko. Domagają się, by rodzice wykonywali podobne potrawy w domu.
6. Wszelkie wątpliwości związane z przystosowaniem dziecka wyjaśniajmy z nauczycielkami danej grupy. Pytajmy je nie tylko: "czy moje dziecko dzisiaj wszystko zjadło", ale także o to, czy nawiązuje kontakt z rówieśnikami, czy radzi sobie z różnymi poleceniami, 
czy nie sprawia kłopotów wychowawczych. 
7. Interesujmy się życiem w przedszkolu. Nie zastanawiajmy się tylko nad tym, "czy dzieci dostaną paczki od Mikołaja, czy też "jakie będą nagrody na zakończenie roku". Jeżeli widzimy, że pobyt dziecka jest mało atrakcyjny - spróbujmy to zmienić, ofiarując swoją pomoc na przykład: w wykonywaniu drobnych prac użytecznych na rzecz przedszkola, w organizowaniu uroczystości ("Spotkanie przy choince", "Dzień Dziecka"), przynosząc różnorodne materiały do prac plastycznych, itd. 

Pamiętaj, żegnaj swoje dziecko zawsze uśmiechem !!!